Voor het uitvoeren van een Spanningsdipsanalyse moet het net aan een aantal randvoorwaarden voldoen:
•het net moet een correcte loadflow hebben
•het net moet beveiligd zijn
•alle beveiligingen moeten gespecificeerd zijn
•knooppunten, kabels en verbindingen moeten voorzien zijn van de faalfrequentie.
Er worden kortsluitingen gesimuleerd op alle geselecteerde knooppunten, kabels en verbindingen. De faalfrequentie van die objecten bepaalt hoe vaak dat op jaarbasis voorkomt. Voor elke kortsluiting wordt de waarde van de spanningsdip op alle knooppunten in het netwerk berekend. Vervolgens wordt aan de hand van de instellingen van de beveiliging de tijdsduur van de kortsluiting bepaald en daarmee de duur van de dip.
De berekeningen kunnen een aanzienlijke tijd duren. Een tijdbalk geeft de voortgang weer.
De berekening wordt gestart met: Berekenen | Spanningsdipanalyse.
De berekening wordt uitgevoerd voor alle geselecteerde knooppunten, kabels en verbindingen waarvan de faalfrequentie is ingevuld.
Opties
In de Opties (Berekening | Netanalyse | Spanningsdipanalyse en beveiligingsanalyse) moet worden gedefinieerd op hoeveel punten in de kabels en verbindingen een kortsluiting moet worden gesimuleerd. Standaard is het Aantal kabel-/verbindingberekeningsstappen gelijk aan nul. Het maximum is 9.
Ook moet het Foutsoortaandeel worden gespecificeerd. Dit is een reeks van getallen, waarmee de gebruiker de weging aangeeft voor de foutsoort tegenover alle mogelijke kortsluitingen, die gesommeerd zijn in de faalfrequenties. Onderstaand voorbeeld geeft aan dat een éénfase-aardfout twee maal zo vaak voorkomt als een tweefasen-aardfout en een symmetrische fout. Dit betekent dat bij een door de gebruiker gespecificeerde faalfrequentie van 0.02 /km/jaar voor een kabel, de faalfrequentie voor een éénfase-aardfout gelijk is aan 0.01 /km/jaar en voor een tweefasen-aardfout en een symmetrische fout gelijk is aan 0.005 /km/jaar.
Zie ook: